Yeni doğan bir bebek, dünyaya geldiğinde çok güçsüzdür. O, tek başına hayatta kalmaktan, hayatını sürdürecek şeyleri yapmaktan, en temel ihtiyaçlarını karşılamaktan acizdir. Ancak ailesi, onun için her fedakarlığı yapar. Anne ve babası, çocuğunu her türlü tehlikeden korur, besler ve büyütür. Onun sağlıklı bir şekilde büyümesi için elinden gelen çabayı gösterir. Hastalandığında doktora götürür ve tedavi ettirir. Çocuğunun iyi yetişmesi, eğitim alması, meslek sahibi olması için her türlü fedakarlığı yapar. Bütün bunları yaparken de evladından hiçbir karşılık beklemez. Peki, hiç düşündünüz mü, anne ve babamız bütün bu fedakarlıkları niçin yapmaktadır? Allah (c.c.), anne ve babamıza sevgi duygusu vermeseydi, onların bize duyduğu sevgi olmasaydı ne kadar büyük sıkıntılar yaşardık?

        Öğretmenlerimiz bizim iyi bir insan olarak yetişmemiz, vatanımız ve milletimize faydalı birer birey olmamız için çalışırlar. Çağın gerektirdiği bilgileri öğrenmemiz için çaba harcarlar. Onlar bizi ahlaklı, sorumluluklarını bilen ve yerine getiren kişiler olarak yetiştirmek için ellerinden gelen gayreti gösterirler. Bize her zaman şefkat ve merhametle yaklaşırlar. Bir yanlış yaptığımızda bize anlayışlı davranırlar ve hatamızı hoş görürler. Acaba öğretmenlerimizi böyle davranmaya yönelten duygu nedir? Bizim için neden bu kadar uğraşmakta, fedakarlık etmektedirler? Elbette onlar, içlerinde var olan sevgi duygusundan dolayı tüm bunları yapmaktadırlar. Bütün bunlar da Allah'ın (c.c.) insana verdiği sevgi duygusu sayesinde gerçekleşmektedir.